Johootjes mensen, de buit is binnen. Je hoeft je over deze jongen geen zorgen meer te maken. Mijn kostje is gekocht. The eagle has landed. En nog meer van dat soort uitspraken die uitdrukken hoe goed het met mij gaat. Want tjongejonge mensen, wat gaat het ver-schrik-ke-lijk goed met mij. Schrikbarend gewoon! Man, ik ben gewoon helemaal binnen. Mijn moeder zaliger zei het altijd al: ‘Peter, jij bent een zondagskind’, en ik geloof zowaar dat ze gelijk heeft. Ik zit gewoon op goud. Puur goud!
Ik heb er zojuist een fijne vaste aanstelling aan deze onvolprezen prachtuniversiteit opgetrokken. Mijn tenure track aanstelling is afgerond en ik ben vanaf nu verzekerd van een baantje. Als UHD nog wel. Gewoon omdat het kan. Gewoon omdat ik toch een jaartje of drie heb doorgewerkt. Als je een tenure track aanstelling hebt wordt er meer van je verwacht dan van ‘reguliere’ medewerkers. Meritocratisch heet dat: pas als je je bewezen hebt, krijg je een vaste baan. De twee belangrijkste doelen die ik moest halen waren: minimaal een 7 voor cursusevaluaties, en minstens twee maal zoveel publiceren dan de outputnorm. Maar de grap is natuurlijk dat ik nu als regulier medewerker ‘terugval’ in voor iedereen geldende normen: slechts een voldoende voor onderwijsbeoordelingen, en de helft minder publiceren dan voorheen. En dat alles tegen een veel beter salaris. Nog mooier, omdat ik door de hogere eisen een fijne pijplijn met reeds geaccepteerde artikelen heb opgebouwd kan ik nu, door de lagere outputnormen, minimaal vijf jaar niksen zonder één onvoldoende voor mijn onderzoek te krijgen. Kortom, drie jaar werken. Tenure. Bevordering erbovenop! En dan vijf jaar vakantie. Eerlijk is heerlijk, ik heb het verdiend.
Maar is het wel eerlijk? Het is waar, ik mag vijf jaar goed betaald lanterfanten, en je hoort mij niet klagen. Maar het is toch raar dat jongere net gepromoveerde UD’s zonder vaste aanstelling aan strengere eisen worden onderworpen dan oudere collega’s met een vaste aanstelling. Stel ik had mijn tenure track nét niet gehaald, en was ontslagen, dan had ik nog altijd meer gepresteerd dan waar anderen gewoonlijk op afgerekend worden en waarmee zij hun vaste baan behouden. Meer presteren maar minder krijgen, is dat niet oneerlijk? Meritocratische principes zijn best, maar je moet ze dan natuurlijk wel doorvoeren. Gewoon iedereen permanent op een tenure track dus. Ik sta graag mijn vijf jaar flink betaalde vakantie af voor meer en zwaardere eisen – op voorwaarde dat iedereen die een vaste aanstelling wil of heeft aan precies dezelfde eisen moet voldoen. Da’s pas eerlijk.
Het gaat dus goed met Peter Achterberg, cultuursocioloog met een vaste baan aan de FSW. Maar hij ruilt die vastigheid graag in voor een intergenerationeel rechtvaardiger personeelsbeleid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten