Onlangs stond er in EM(#2) een stuk over dyslexie. Geen prettige aandoening, zeker niet als je studeert. Volgens het artikel zijn er maar liefst 850 dyslectische studenten op de EUR. Ik denk zelf dat dat aantal veel groter is. Ik kijk regelmatig tentamens na waar groot boven staat geschreven: ‘ik ben dyslexies’. Of dat waar is weet ik niet. Ik weet wel dat ik weinig verschil merk tussen deze en de niet-dyslectische studenten. De overgrote meerderheid van de studenten (die ik ken) schrijft namelijk als een natte dweil. Tentamens die geschreven lijken als in een stream of unconsciousness, papers met meer fouten dan in een brief van mijn demente opa, en e-mails van studenten die geen blijk geven van een al te groot taalbesef: Weinig blijft mij bespaard. Zo kreeg ik laatst nog een e-mail: ‘Hee Peter, heeft u noch tijd voor n afspraak binnekort?’ Ik word altijd vrolijk van dit soort grappige teksten. Maar je vraagt je natuurlijk wel af wat het kwaad kan om gewoon even rustig na te lezen wat je hebt geschreven. Tenzij je niet van lezen houdt natuurlijk. Ja, die studenten zijn er ook.
Tsja, misschien e-mailen die 850 dyslectische studenten alleen naar mij? Kan best. Of misschien is het zo dat de gehele studentenpopulatie in rap tempo aan het dyslectiseren is geslagen. Kan ook. Lijkt me eigenlijk veel waarschijnlijker. Mooi concept trouwens: de dyslectische samenleving.
Maar goed. Het is natuurlijk de vraag wat we met deze massa dyslexie aanmoeten. Student Michael, opgevoerd in het EM-artikel, zegt dat het hem beter lijkt niet te veel te focussen op zijn fouten, en meer te letten op de inhoud. Maar, is dat wel zo’n goed idee? Dan komen er straks wel allemaal afgestudeerden op de arbeidsmarkt die inhoudelijk goed zijn maar geen letter op papier krijgen. Alsof je in je latere werk als jurist geen foutloze processtukken hoeft te schrijven? Alsof het voor functioneel analfabete huisartsen niet dodelijk is om schrijffoutjes te maken in hun receptjes? Ik vraag me trouwens ook al een tijdje af of er wiskundestudenten zijn die boven hun tentamens schrijven dat ze cijferblind zijn. En of deze vooral beoordeeld worden op de inhoud en niet op de exacte cijfertjes. Zal wel niet hè? Ik vrees dat dyslectische en niet-dyslectische studenten gewoon harder zullen moeten werken. Tenminste, totdat iedereen dyslectisch is. Dan maakt het allemaal niets meer uit. In de dyslectische samenleving valt immers niet te achterhalen wie ‘echt’ dyslexie heeft.
Peter Achterberg, cultuursocioloog aan de FSW, heefdt geen last van dyslexie, maakdt wel veel taalfouten, maar doedt hardt zijn besdt om dadt te voorkomen.
Achterberg, P. (2010) De dyslectische samenleving. Erasmus Magazine 14(3): 11.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten