Wat al die jongens en meisjes in Den Haag ook allemaal bedenken, wat voor beleid ze nu weer optuigen om ‘belangrijke problemen’ aan te pakken, het maakt allemaal niets uit. Er verandert toch niets. Instituties, organisaties, implementatieorganen maar bovenal gewoon mensen trekken zich steeds minder aan van al die witte ruis die nationale, regionale of minder belangrijke regelfabrieken uitstoten. De werkelijkheid is weerbarstig. Beleidsresistentie noemen ze dat. En het grappige is dat ik dat woord al meer dan eens uit de mond van een of ander Tweede Kamerlid heb gehoord. Lekker werk heb je dan: dag in dag uit opgescheept zitten met bergen beleidsporno in het besef dat er toch allemaal niets meer verandert.
Je vraagt je af of we die koekenbakkers nog wel serieus moeten nemen. Ik zeg nee. Kijk maar eens naar afgelopen vier, vijf edities van de opening van ons bloedeigen academisch jaar. Een bonte stoet van politieke figuranten is aan ons voorbij getrokken. Van Van der Hoeven tot Balkenende, en van staatsecretaris tot burgervader. Allemaal kregen ze tijd. Allemaal kregen ze aandacht. Alles om maar het journaal te kunnen halen. En wat heeft het opgeleverd? Niks! Kostbare onderzoekstijd is verloren gegaan. Dat wel. Maar wie kan zich nog herinneren wat al die schattebouten ons zijn komen melden? ‘t Is waar, ze hebben allemaal net iets andere keelklanken uitgestoten, maar niets beklijft, en er komt toch allemaal niets van terecht. Men dronk een glas, deed een plas en alles bleef zoals het was.
En dan komt aanstaande maandag mevrouw Kroes ook nog eens langs. ‘Belangrijk’ menspersoon, en bovendien ex-vrouw van onze ex-burgemeestert. Toch ben ik niet bepaald benieuwd naar wat zij nu allemaal weer te melden heeft. Het zal wel iets zijn met ‘de universiteit en Europa’, ‘maatschappelijk en bedrijfseconomisch nut van wetenschap’ en de ‘aanstaande IT-revolutie waar ons onderwijs voor staat’. Als je je maandag verveelt – afstrepen maar. Bingo! Dat is lachen. Maar laten we toch vooral de ‘betere verbinding tussen universiteit en de stad Rotterdam’ niet vergeten. Oh nee, over dat laatste heeft Aboutaleb het vorig jaar toch uitgebreid gehad? Opstelten misschien ook wel. Al iets gemerkt? Nee hè? Beleidsresistentie noemen we dat.
Neelie mag wat mij betreft dus gerust in Brussel blijven. Dan kan zij daar lekker met papieren schuiven en dan houden wij een ‘academische’ opening van het academisch jaar. Je weet wel: gewoon een leerzaam, mooi en gaaf verhaal van een vooraanstaand wetenschapper over haar of zijn werk. Misschien halen we dan ook wel het journaal: ‘Opening academisch jaar EUR dit keer wèl interessant’.
Peter Achterberg, cultuursocioloog aan de FSW, kan helaas niet bij de opening van het academisch jaar zijn omdat hij die dag zijn haar moet wassen.
Achterberg, P. (2010) Beleidsresistentie. Erasmus Magazine, 14(2),11.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten