Het was een gitzwarte dag: 7 februari 2008. Rasartiest en ongekroonde koning van het Nederlandse levenslied Benny Neyman gaf de geest. Jammer, maar Benny is niet meer. Ik denk regelmatig met pijn in mijn hart aan hem terug, al is het maar omdat hij sprekend lijkt op mijn tante Sjaan. Wat een zanger! Wat een repertoire! Wat een meester! En wat gebeurt er als de carrière van deze winnaar van de Gouden Harp (1996) in de knop wordt gebroken? Wat gebeurt er als de man die songs als ‘Waarom fluister ik je naam nog?’, ‘Een vrijgezel gaat pas slapen’ en ‘Ik weet niet hoe’ groot maakte, op 56-jarige leeftijd komt te overlijden? Niks. Bizar hè? Geen collectief eerbetoon. Niemand koopt of downloadt ook maar één single van deze zanger pur sang: Niks niet postume nummer één notering voor onze Ben.
En wat gebeurt er daags nadat Antonie Kamerling op 6 oktober 2010 de pijp uit gaat? Het Nederlandse volk besluit dat de man, bekend van een of andere kleresoap, geëerd moet worden en koopt dus massaal zijn ene vals ingezongen single: ‘Toen ik je zag’. En ja hoor, nummer één in de hitlijsten. Over de doden niets dan goeds, maar die knul verkracht dat liedje natuurlijk wel finaal. Maar dat kan het Nederlandse publiek kennelijk niets schelen. Waarom zouden we die mislukte Peter Kelder niet herdenken door massaal een plaatje van hem te draaien, zo lijkt het publiek te denken.
Is Benny dan minder goed dan Kamerling? Natuurlijk niet! Het is overduidelijk dat laatstgenoemde niet eens in de schaduw kan staan van de Maastrichtse Voice of Holland. Kamerling heb ik althans nog nooit kunnen betrappen op één zuiver gezongen noot. Maar afgemeten aan hun postume impact is die conclusie moeilijk overeind te houden. Tenminste, als impact als maat voor kwaliteit wordt gezien. En juist dát gebeurt vaak in de wetenschap. Hoe hoger iemands impact, afgemeten aan het aantal citaties, hoe groter zijn of haar kwaliteit, zo lijkt men te denken. Maar dat heeft zo zijn nadelen. Slechte artikelen, waar iedereen op in kan hakken, worden namelijk ook lekker veel geciteerd. Ik ken ook wetenschappers wier codeboeken (waarin door hen verzamelde data netjes op een rij worden gezet) meer geciteerd worden dan andermans boeken. Maakt hun impact hen goede wetenschappers? Zijn zij per definitie beter dan anderen met minder impact? Ik zeg nee! Volgens mij kan je kwaliteit helemaal niet afmeten aan impact. Hoe dan wel? Het moet anders, maar om met Benny te spreken, ik weet niet hoe.
Peter Achterberg, cultuursocioloog aan de FSW, weet zelf heus wel wat zijn beste artikel is, maar dat ding heeft hem totnogtoe geen citaties opgeleverd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten