Het laatste nummer van dit jaar. Anderhalf jaar columnschrijverij is voorbij gevlogen. Welgeteld wordt dit de 23ste column van mijn hand. Tijd om de slotsom op te maken. Een testament van een columnschrijvert zo je wilt. Wat levert het op om al die maanden ‘opiniërend’ bezig te zijn?
Natuurlijk, elke column is een succesverhaal. Sommige zijn zelfs ronduit briljant. Want ik heb me daar toch een paar ultieme knallers geschreven. Godallejezus! Mijn oeuvre overziend kan ik eigenlijk maar één conclusie trekken. Het is altijd waar wat ik schrijf: Ik draai er niet omheen. Ik vermijd moeilijke woorden waar ik kan – dit in tegenstelling tot dat wekelijkse pseudo-intellectuele ge-allea-jacta-est op de achterflap van dit prachtblad. En mijn mening is volstrekt redelijk. Of ik het nu heb over Europees aanbestedingsbeleid, dyslexie, Haagse beleidsporno, Wesley Sneijder, ‘Islam & Life’, mijn dochters Lente en Pippi, andermans kinderen, dorpjes in Italië, Koos Moerenhout, Benny Neijman, drie Franse circusdirecteuren, biologische groenten (met vlekken), Tapasworsten, meerkoeten of DOPOS DOPOS DOPOS, één ding staat als een paal boven water: Je kunt het er gewoon niet mee oneens zijn!
Maar het maakt gewoon geen donder uit of ik gelijk heb. Je kunt wel constateren dat als de ene helft van de EUR besluit dat internationale output het allerbelangrijkste is dat er is, de andere helft dan snel wat hoogleraren aanstelt zonder internationale publicaties. Je kunt het wel opmerkelijk vinden dat de ene helft van de EUR jarenlange campagnes voert om de campus te greenen, en dat de andere helft dan lekker even snel de campus plat walst. En je kunt wel droogjes vaststellen dat sommigen aan deze instelling kennelijk hebben besloten jongeren serieuze eisen te stellen voor vaste aanstellingen, en dat weer anderen besluiten deze eisen vooral niet toe willen passen op de rest van het personeel. Maar wat heeft het eigenlijk allemaal voor zin? Mensen doen gewoon maar wat. En van zo’n Achterberg hoef je je natuurlijk helemaal niets aan te trekken. Een reactie maar: ‘Peter, je hebt helemaal gelijk, we stoppen met deze flauwekul’, en ik zou dik tevreden zijn. Eén ingezonden briefje naar EM waaruit blijkt hoezeer men mij bewondert om mijn doorwrochte mening? Is dat te veel gevraagd?
Gelijk hebben is een ding. Maar het krijgen is een tweede. Al die moeite voor niets…Nou, als het zo moet, dan bekijken jullie het maar. Stelletje ondankbare….
Peter Achterberg, cultuursocioloog aan de FSW, schrijft geen columns meer voor EM!
